Het Krantenartikel
Wij hadden onze vorige blog online gezet, en kregen ontzettend veel mooie en leuke reacties. Voorbeelden hiervan waren, heel herkenbaar, wat mooi dat jullie zo open zijn, stoer hoor je verhaal zo delen, heel positief dat jullie dit delen, ik hoop dat jullie hier ook anderen mee kunnen helpen, best heel persoonlijk wat jullie delen, heel veel succes met jullie bedrijf!
Nou dit soort reacties vinden wij echt super leuk en mooi! Voor ons (vooral voor Koen) voelde het niet als iets stoers, wij hopen juist dat mensen zich in ons verhaal herkennen en dat er geen taboe op hoeft te zijn. Wat wij ook veel als reactie kregen, vooral van de mensen die ook een burn-out hebben gehad is dat het echt voelt als falen, je voelt jezelf een slappeling. Gelukkig weten steeds meer mensen wel beter. Op dit moment krijgt het steeds meer aandacht, ook in de media. Dat is heel positief!
Wist je dat de volgende type mensen eerder kans hebben op een burn-out:
- De perfectionist
- De HSPer (hoog sensitief persoon)
- De overdenker
- De helper (iemand die altijd anderen wilt helpen)
- De control freak
- De introvert (iemand die zijn gevoelens niet uit, en er zelf mee blijft rondlopen)
Hieronder zie je een krantenartikel van ons. Wij werden benaderd door de krant. Hij had onze blog gespot en vroeg of wij ons verhaal ook in de krant wilden delen. Natuurlijk willen wij dat, hoe meer mensen wij kunnen bereiken, hoe meer mensen wij hopen te helpen. Dit is dan ook gebeurd. Weer kregen wij ontzettend veel mooie en leuke reacties. Mensen die zich erin herkende en ook graag hulp van ons wilden. Heel fijn dat wij jullie kunnen helpen!
Onze openheid is onze werkwijze en kracht. Wij willen dat jij je veilig en fijn voelt bij ons. Je staat er niet alleen voor!
Koen zijn Burn-out
Mijn burn-out begon veel eerder dan ik mij eigenlijk besefte. Maar door alle tekens, lichamelijk en mentaal te negeren was er niks aan de hand, toch? Gewoon doorgaan, het gaat wel weer over. Ik was gewoon moe van het harde werken en jonge kinderen, was zelf nog jong dus moest mij ook niet aanstellen. Kon veel van de signalen wegzetten onder “gewoon” vermoeidheid, prikkelbaar, weinig energie, onzeker en uiteindelijk angsten en paniekaanvallen. Ik was zeker niet de leukste op dat moment en zat vooral in mijn eigen bubbel.
Tot ik op het dag echt niet meer kon, ik was helemaal op! Ik ben toen naar de huisarts gegaan die mij medicatie voorschreef, hier was ik zelf geen voorstander van en ben dat niet gaan gebruiken. Hij zei neem eerst deze medicatie totdat de psycholoog tijd voor jou heeft, over ongeveer 2 maanden zal hij contact met je opnemen en daarna kijken wij verder. Uiteindelijk heeft het 7 maanden geduurd voordat de psycholoog contact met mij opnam. Toen was ik alweer 4 maanden aan het werk.
Het begin van mijn burn-out sliep ik 14 uur per dag, twee weken lang. Ik was helemaal op! Dit kon niet meer, er moet iets veranderen.
Ik heb toen mijn hele leven omgegooid. Heb mijn voeding aangepast, ben supplementen gaan gebruiken, ben in het begin gaan wandelen en rustig gaan bewegen en zodra ik meer energie kreeg ben ik gaan sporten(fitness), ben op vaste tijden naar bed gegaan, ben veel meer gaan praten over wat ik voelde en waar het probleem vandaan kwam. Na 3 maanden was ik weer aan het werk. Wil niet zeggen dat ik er weer helemaal was. Moest opnieuw mijn grenzen leren kennen en mijn energie moest nog meer opgebouwd worden.
Voor mij was het soms best eenzaam, veel mensen om mij heen begrepen het niet. Die dachten hup stel je niet aan en ga gewoon weer aan het werk. Of er werd gezegd, kom even een paar dagen bij mij werken dan gaat het daarna wel weer beter. Dit maakte mij soms heel boos en dit was niet goed voor mijn herstel.
Het was een zware tijd zowel voor mij als voor mijn vrouw en kinderen, maar uiteindelijk heeft het mij ontzettend veel gebracht. Leef nog steeds gezond, voel mij ontzettend fit, kan veel beter over mijn gevoel praten en mijn grenzen beter aangeven.